Elara widziana przez ziemski teleskop. Blask widoczny u dołu zdjęcia tworzy światło odbite od Jowisza. | |
Planeta | |
---|---|
Odkrywca | |
Data odkrycia |
2 stycznia 1905 |
Charakterystyka orbity | |
Półoś wielka | |
Mimośród | |
Okres obiegu | |
Prędkość orbitalna |
3,25 km/s |
Nachylenie do ekliptyki | |
Długość węzła wstępującego | |
Argument perycentrum | |
Anomalia średnia | |
Własności fizyczne | |
Średnica równikowa |
78 km |
Powierzchnia |
~23 200 km² |
Objętość |
~333 000 km³ |
Masa |
8,7 × 1017 kg |
Średnia gęstość |
2,6 g/cm³ |
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni |
0,031 m/s² |
Prędkość ucieczki |
52 m/s |
Okres obrotu wokół własnej osi |
0,5 d |
Albedo |
0,04 |
Jasność absolutna |
10,0m |
Jasność obserwowana (z Ziemi) |
16,6m |
Temperatura powierzchni |
~124 K |
Elara (Jowisz VII) – księżyc Jowisza, odkryty przez Charlesa D. Perrine’a z Obserwatorium Licka w dniu 2 stycznia 1905 roku.
Elara nie otrzymała swojego obecnego imienia aż do roku 1975. Nazwa księżyca pochodzi z mitologii greckiej, Elara była kochanką Zeusa i matką giganta Tytiosa.
Wcześniej satelita był określany jako Jowisz VII, w pewnym okresie proponowano dla niego nazwę Hera.
Średnicę Elary ocenia się na około 78 km. Średnia gęstość tego ciała to ok. 2,6 g/cm3, składa się ono głównie z krzemianów. Powierzchnia księżyca jest bardzo ciemna – jego albedo wynosi zaledwie 0,04. Z Ziemi można go zaobserwować jako obiekt o jasności wizualnej co najwyżej 16,6 magnitudo.
Satelita należy do grupy Himalii.