W tym artykule szczegółowo zbadamy i przeanalizujemy sytuację Jan Stanisławski (malarz), zajmując się jej najważniejszymi aspektami i oferując pełny przegląd tego tematu. Od początków po dzisiejsze wpływy, poprzez implikacje w różnych obszarach, ten artykuł ma na celu przedstawienie czytelnikowi globalnej i wzbogacającej wizji Jan Stanisławski (malarz). Poprzez badania, studia i świadectwa zagłębimy się w ekscytujący świat Jan Stanisławski (malarz), aby lepiej zrozumieć jego znaczenie i wpływ na społeczeństwo. Przygotuj się na zanurzenie się w pouczającą i wnikliwą podróż, która poszerzy Twoją wiedzę i umożliwi głębsze zrozumienie Jan Stanisławski (malarz).
Jan Grzegorz Stanisławski (ur. 24 czerwca1860 w Olszanie k.Korsunia, zm. 6 stycznia1907 w Krakowie) – polski malarz, wykładowca sztuki, inicjator i członek różnych ugrupowań artystycznych, jeden z głównych przedstawicieli polskiego modernizmu.
Kształcił się w gimnazjum w Kazaniu. Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim zwieńczone srebrnym medalem. Początkowo planował zostać profesorem matematyki, wyjeżdżając w tym celu do Petersburskiego Instytutu Technologicznego. Po kilku miesiącach zmienił jednak plany i, porzucając studia matematyczne, wrócił do Warszawy.
Jego wczesne prace były wystawiane w Paryżu na inauguracyjnej wystawie Salon du Champ-de-Mars oraz na wystawie organizowanej przez Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 90. XIX wieku intensywnie podróżował, co owocowało licznymi rysunkami z Berlina, Drezna, Pragi, Krakowa i różnych miejsc na dawnych rubieżach Rzeczypospolitej. Razem z Julianem Fałatem wykonał tła pejzażowe w panoramie Przejście Napoleona przez Berezynę.
Od 1898 należał do stowarzyszenia artystów Wiedeńska Secesja. Jego prace pojawiły się na jej wystawach w latach 1901, 1902 i 1905.
Charakterystyczną cechą postaci Jana Stanisławskiego była znaczna tusza, z czym wiązało się wiele anegdot dotyczących tego artysty. Opowiadano np., że pewnego razu, gdy malarz podczas pobytu w Zakopanem wybierał się do Kuźnic, przewożący go małą furką góral miał powiedzieć: Czy ja was, panie, aby na jeden raz całego zabiorę?. Z figurą Stanisławskiego dziwnie kontrastowały niewielkie rozmiarami obrazy, które malował. Sprzeczność tę tak oto wyjaśnił sam Tadeusz Boy-Żeleński: Podobno tusza jego była przyczyną ich maleńkości: przy większym obrazie zanadto go męczył konieczny ruch ciągłego zbliżania się i oddalania.
Ożenił się w wieku 39 lat, zmarł w pełni sił twórczych siedem lat później. W listopadzie w roku jego śmierci w Pałacu Sztuki otwarto dwie wystawy, jedną prezentującą 154 obrazy olejne, a także rysunki i pastele, oraz drugą, zawierającą dzieła jego wybitnych uczniów.
Zmarł w dniu, gdy założony przez niego związek artystów „Sztuka” organizował wystawę z okazji 10-lecia istnienia. Został pochowany z honorami na cmentarzu Rakowickim, w kwaterze XVI.
Na krótko przed śmiercią w 1909 jego żona przekazała Muzeum Narodowemu w Krakowie jego 100 najbardziej wartościowych obrazów oraz szkicownik.
Stanisławski malował wyłącznie pejzaże niewielkiego formatu. Charakterystyczne w jego twórczości jest traktowanie przedmiotu obrazu jako czegoś otwartego, a samego dzieła – jako fragmentu większej całości. Często zostawała ona podporządkowywana jednemu motywowi. Na swoich obrazach nie umieszczał postaci ludzi czy zwierząt. Skupiał się na roślinach, obłokach, pogodzie. Zwracał uwagę na szczegóły. Dla dojrzałej fazy twórczości charakterystyczna jest syntetyzacja form. Posługiwał się szeroką plamą barwną, studiował zmiany światła i koloru o różnych porach dnia i roku, dążył do uchwycenia rytmu i nastroju przyrody.
Tadeusz ZygmuntT.Z.BednarskiTadeusz ZygmuntT.Z., Krakowskim szlakiem Jana Stanisławskiego, Kraków: Secesja, 2001, ISBN 83-87345-32-6, OCLC831009171.brak strony (książka)
Jan Stanisławski, Poznań: Oxford Educational, 2008 (Wielka Kolekcja Sławnych Malarzy ; 53), ISBN 978-83-252-0208-8