Manne Siegbahn
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Specjalność: fizyka | |
| Uczelnia | |
| Nagrody | |
Karl Manne Georg Siegbahn (ur. 3 grudnia 1886 w Örebro, zm. 26 września 1978 w Sztokholmie) – szwedzki fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1924.
Życiorys
Od 1920 roku był profesorem Uniwersytetu w Lund, następnie Uniwersytetu w Uppsali. Od 1937 roku zajmował stanowisko dyrektora Instytutu Fizyki Doświadczalnej Szwedzkiej Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Był m.in. członkiem Royal Society, Royal Society of Edinburgh, Francuskiej Akademii Nauk, Akademii Nauk ZSRR (od 1958) i innych towarzystw naukowych. Otrzymał Hughes Medal (1934), Rumford Medal (1940) i inne
W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim spektroskopią promieniowania rentgenowskiego, za co został wyróżniony w 1924 roku Nagrodą Nobla. Odkrył m.in. serię M promieniowania X (promieniowanie „miękkie”, długofalowe, mniej przenikliwe) oraz opracował metodę pomiaru długości fali promieniowania X.
Jego synem był Kai M. Siegbahn, laureat Nagrody Nobla w 1981 roku.
Przypisy
- ↑ Siegbahn Karl Manne Georg, Encyklopedia PWN .
- ↑ a b c Manne Siegbahn - Facts. The Nobel Prize in Physics 1923 . Nobel Media AB. . (ang.)., Biographical, Nobel Lecture, December 11, 1925, The X-ray Spectra and the Structure of the Atoms
- ↑ a b c Manne Siegbahn. Notable Names Database (NNDB) . . (ang.).
Bibliografia
- Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger: Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna. Warszawa: 1969.
