Spółgłoska zwarto-szczelinowa
W tym artykule zajmiemy się tematem Spółgłoska zwarto-szczelinowa, który wzbudził duże zainteresowanie w dzisiejszym społeczeństwie ze względu na jego znaczenie i wpływ w różnych obszarach. Spółgłoska zwarto-szczelinowa to temat, który wywołał kontrowersje i debaty, a także wzbudził zainteresowanie ekspertów i specjalistów w danej dziedzinie. Idąc tym tropem, zbadamy różne aspekty związane z Spółgłoska zwarto-szczelinowa, badając jego pochodzenie, ewolucję, implikacje i możliwe rozwiązania. Nie ulega wątpliwości, że Spółgłoska zwarto-szczelinowa stanowi temat o ogromnym znaczeniu w obecnym kontekście, dlatego istotne jest pogłębienie jego zrozumienia i analizy.
Spółgłoski zwarto-szczelinowe (afrykaty) powstają, gdy w pierwszej fazie artykulacji dochodzi do blokady przepływu przez jamę ustną i nosową (zwarcia), po czym tworzy się dostatecznie wąska szczelina, by powstał szum, tarcie.
Różnica między spółgłoską zwarto-szczelinową a sekwencją spółgłoski zwartej i szczelinowej polega na tym, że w spółgłosce zwarto-szczelinowej element szczelinowy całkowicie zastępuje plozję.
Lista afrykat
- – wargowo-zębowa bezdźwięczna – niemieckie pf
- – dziąsłowa bezdźwięczna – polskie c, włoskie z w wyrazie grazia
- – dziąsłowa dźwięczna – polskie dz, włoskie z w wyrazie mezzo
- – dziąsłowa boczna bezdźwięczna – np. tl w języku nawaho
- – dziąsłowa boczna dźwięczna – dl w języku nawaho
- – zadziąsłowa bezdźwięczna – angielskie ch, czeskie č
- – zadziąsłowa dźwięczna - angielskie j
- – dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna – polskie i serbsko-chorwackie ć
- – dziąsłowo-podniebienna dźwięczna – polskie dź, serbsko-chorwackie đ
- – miękkopodniebienna bezdźwięczna – k w szwajcarskiej odmianie języka niemieckiego
- – języczkowa bezdźwięczna – np. w języku wolof i językach didojskich