W tym artykule omówimy temat Stanisław Moniuszko z różnych perspektyw, aby zagłębić się w jego znaczenie i wpływ dzisiaj. Stanisław Moniuszko przyciągnął uwagę różnych sektorów ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, gospodarkę, politykę i kulturę. W kolejnych kilku wierszach zostaną przeanalizowane jego pochodzenie, ewolucja, wyzwania i możliwości, a także wpływ na zmiany społeczne i technologiczne. Ponadto zbadane zostaną różne badania i badania, które rzuciły światło na Stanisław Moniuszko i jego związek z innymi zjawiskami. Krótko mówiąc, ten artykuł ma na celu przedstawienie globalnej i zaktualizowanej wizji Stanisław Moniuszko, aby przyczynić się do debaty i refleksji na ten temat, który jest dziś tak istotny.
Tworzył muzykę nacechowaną narodowo, wplatając w swoje kompozycje wyraziste elementy folkloru polskiego (melodie i tańce ludowe) oraz wykorzystując utwory polskich poetów (m.in. Jana Kochanowskiego, Adama Mickiewicza). Jeden z najwybitniejszych kompozytorów polskiego romantyzmu. Jest nazywany ojcem „polskiej opery narodowej”.
Edukacja
Początkowo w kierunku muzycznym kształciła go matka, Elżbieta z domu Madżarska, m.in. grając swemu synowi na klawikordzie Śpiewy historyczneJuliana Ursyna Niemcewicza.
Gdy w 1827 rodzina przeniosła się do Warszawy, ośmioletni Moniuszko rozpoczął naukę muzyki u Augusta Freyera, organisty w miejscowym kościele Świętej Trójcy. Po trzech latach rodzina przeprowadziła się do Mińska, gdzie Moniuszko kontynuował naukę u Dominika Stefanowicza. W 1837 wyjechał do Berlina, aby kształcić się muzycznie u Carla Friedricha Rungenhagena, u którego studia ukończył w 1840. Następnie zamieszkał w Wilnie, gdzie działał jako organista, kompozytor, pedagog i organizator życia muzycznego w mieście. W 1858, znowu przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrektora i organizatora opery. Jednocześnie od 1864 był wykładowcą w Instytucie Muzycznym w Warszawie.
Rodzina
Ojciec, Czesław Moniuszko (1790–1870), był uczestnikiem kampanii napoleońskiej 1812 roku i utalentowanym rysownikiem – do dziś zachowało się wiele jego prac uwieczniających rodzinę i dorastającego syna. Przejawiał również aspiracje literackie – prowadził rodzinną kronikę, napisał również poemat pt. Rok 1812 – wierszowaną opowieść o kampanii napoleońskiej. Matka, Elżbieta z Madżarskich (zm. 1850), grała ponoć na klawikordzie i ładnie śpiewała.
Stanisław Moniuszko swoją przyszłą żonę Aleksandrę Müllerównę poznał podczas pobytów w Wilnie ze swoim stryjem, z którym zatrzymywał się zazwyczaj w kamienicy jej rodziny. W wieku zaledwie 17 lat zaręczył się, jednak zanim doszło do ślubu, wyjechał do Berlina, aby dalej kształcić się muzycznie. 25 sierpnia 1840 Stanisław Moniuszko zawarł w Wilnie ślub z Aleksandrą Müllerówną, z którą miał dziesięcioro dzieci: Elżbietę, Kazimierza, Stanisława, Bolesława, Marię, Jadwigę, Zofię, Aleksandrę, Jana i Cecylię.
Jego syn Jan Czesław Moniuszko (1853–1908) był malarzem rodzajowym, przedstawiał postacie w strojach polskiej szlachty oraz w strojach epoki rokoka. Malował również obrazy o treści historycznej i religijnej.
Kilka miesięcy po udanej warszawskiej premierze Halki Moniuszko udał się w podróż do Pragi, Niemiec i Paryża. Po drodze zatrzymał się na kilka dni w Krakowie, gdzie poznał Ambrożego Grabowskiego, Józefa Kremera i Lucjana Siemieńskiego. Pobyt w Krakowie, a zwłaszcza wizyta na Wawelu, gdzie kompozytor zwiedził katedrę i oglądał groby królewskie, zaowocował stworzeniem projektu nowej, nigdy niedokończonej opery Rokiczana, pisanej do słów librettaJózefa Korzeniowskiego. Miała to być opera historyczna o królu Kazimierzu Wielkim, który zresztą miał się pojawić na scenie tylko raz, w końcowej części przedstawienia. O zaniechaniu pracy nad Rokiczaną miały podobno zdecydować względy polityczne (nieprzychylne Czechom fragmenty libretta) i artystyczne (rzekomo nieodpowiednia dla monarchy partia barytonowa).
W Paryżu powstała opera Flis, dzieło o charakterze komiczno-ludowym, wykonane w Warszawie 24 września 1858. Natomiast 7 lutego 1860 odbyła się premiera Hrabiny. 1 stycznia 1861 w Teatrze Narodowym Moniuszko wystawił Verbum nobile, a w grudniu tegoż roku udał się ponownie do Paryża.
W latach 1862–1864 pracował nad Strasznym dworem, który został wystawiony przez operę warszawską 28 września 1865. W tym też roku 7 października odbyło się setne przedstawienie Halki, a Moniuszko pojechał do Lwowa. Do Krakowa kompozytor przybył ponownie w 1866. Pobyt ten trwał miesiąc. Krakowski teatr zaproponował artyście przekazanie na jego rzecz dochodu z przedstawienia Halki, ale z powodu choroby primadonny spektakl musiano odwołać. W zamian zorganizowano trzy koncerty. W jednym z nich wzięła udział Helena Modrzejewska. Sam Moniuszko dyrygował osobiście wykonaniem kantaty Widma i uwertury koncertowej Bajka.
Podczas pobytu w Krakowie kompozytor na 5 dni wyjechał do Pragi, aby spotkać się z Bedřichem Smetaną i omówić sprawy związane z wystawieniem Halki. Teatr w Pradze wystawił tę operę w 1868, a inscenizacją kierował sam Smetana.
W 1869 odbyła się w Warszawie premiera Parii, a w Moskwie wystawiono Halkę. 16 lutego 1870 w Petersburgu miała miejsce premiera Halki, na której obecny był Moniuszko.
W 1871 ukazał się Pamiętnik do nauki harmonii. 2 lutego 1872 Teatr Wielki wystawił ostatnie już dzieło operowe Moniuszki – Beatę.
Zmarł na atak serca w 1872, zmęczony pracą, stałymi trudnościami materialnymi i niepochlebnymi recenzjami ostatnich dzieł. Pogrzeb artysty, w którym mogło uczestniczyć nawet 60 do 100 tysięcy osób, stał się manifestacją narodową. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W 1908 roku Warszawskie Towarzystwo Muzyczne ufundowało „tuż za kościołem cmentarnym pod wezwaniem św. Karola Boromeusza” nowy grobowiec. 29 października przeniesiono do niego trumny ze zwłokami Stanisława i Aleksandry Moniuszków (kwatera 9-3-8).
Trea (nieukończona, pisana w roku 1872) libretto: J.S. Jasiński
Balety:
Monte Christo (1865)
Na kwaterunku (1868)
Figle szatana (1870) balet w sześciu obrazach, muzykę do trzech obrazów skomponował Stanisław Moniuszko do trzech obrazów Adama Münchheimera; zaginiony, zrekonstruowany w 1984 przez Rafała Augustyna.
Operetki:
Loteria (ok. 1840) libretto: Oskar Korwin-Milewski
Jednym z najlepiej znanych zbiorów jego utworów drobnych jest cykl dwunastu Śpiewników domowych, zawierających pieśni do słów różnych poetów polskich i obcych (w tłumaczeniu polskim) oraz do słów ludowych – łącznie 268 pieśni. Sześć śpiewników zostało wydanych za życia kompozytora, a sześć po jego śmierci.
Utwory symfoniczne
Uwertury koncertowe:
Bajka
Kain
Uwertura wojenna
Utwory instrumentalne
Utwory fortepianowe:
Walce
Fraszki
Polonezy
Nokturn As-dur
Polka
Pieśń włóczęgi (na cztery ręce)
Upamiętnienie
26 października 1908 na gmachu przy ul. Mazowieckiej 3 w Warszawie odsłonięto tablicę upamiętniającą zmarłego tam Stanisława Moniuszkę.
Oprócz ulic nazwanych jego nazwiskiem w Polsce, jest też ulica Moniuszki w Mińsku.
Na fasadzie budynku Węgierskiej Opery Narodowej w Budapeszcie (ul. Andrássy 22) zwieńczonej balustradową półką znajduje się rzeźba Stanisława Moniuszki, wykonana z kamienia wapiennego. Autorem rzeźby jest Károly Antal.
Wizerunek Moniuszki widniał na banknocie o nominale 100 000 zł, będącym w obiegu w latach 1990–1996.
Poczta Polska upamiętniła Stanisława Moniuszkę następującymi znaczkami:
15 listopada 1951 – Festiwal Muzyki Polskiej (2 znaczki, nr kat. 571-572),
25 listopada 1958 – Stanisław Moniuszko (znaczek o nr kat. 932),
15 września 1972 – 100. rocznica śmierci St. Moniuszki (seria 8 znaczków, nr kat. 2026-2033),
5 maja 2019 – 200. rocznica urodzin Stanisława Moniuszki (znaczek nr kat. 4962).
W związku z 200. rocznicą urodzin kompozytora, zarówno uchwałąSejmu RP z 20 lipca 2018, jak i uchwałąSenatu RP z 19 grudnia 2018, rok 2019 został ustanowiony Rokiem Stanisława Moniuszki.
↑Mieczysław Klimowicz: Oświecenie. Wyd. IX – 5 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 374, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13845-5.