W dzisiejszym świecie Szymon Bogumił Zug to bardzo istotny temat, który przykuł uwagę ludzi w każdym wieku, płci i kultury. Wraz z postępem technologii i dostępem do informacji, Szymon Bogumił Zug stał się centralnym punktem dyskusji i zainteresowania współczesnego społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o sieci społecznościowe, media, czy codzienne rozmowy, Szymon Bogumił Zug zdołał wpłynąć na sposób, w jaki myślimy i działamy w naszym codziennym życiu. Dlatego tak istotne jest głębsze zgłębienie tego tematu, aby zrozumieć jego znaczenie i implikacje zarówno na poziomie indywidualnym, jak i zbiorowym.
Projektant wielu klasycystycznych budowli w Polsce, tworzył w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku. W krajobrazowych założeniach ogrodowych reprezentował nurt preromantyczny. Sprawował opiekę architektoniczną nad Arsenałem warszawskim. Jego założenia ogrodowe to obok Arkadii Młociny (od ok. 1760 r.), Solec (1772 r.), Powązki (ok. 1772 r.), Mokotów (ok. 1775 r.), park na Książęcem (ok. 1776 r.) i na Górze (ok. 1779 r.). W tych ogrodach wzniósł szereg pawilonów, z których niektóre istnieją do dziś.
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 5, grób 19). Pierwotny nagrobek Zuga nie zachował się. W setną rocznicę śmierci (1907 r.) staraniem parafian został ufundowany nowy w postaci żeliwnego krzyża stojącego na cokole z piaskowca.
Grób Szymona Bogumiła Zuga na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie
Kock – Pałac Jabłonowskiej (1770)
Kock - kościół i ratusz
Uwagi
↑Na nagrobku widnieje data 20 listopada. Te datę podaje także: Stanisław Łoza, Architekci i budowniczowie w Polsce, Warszawa 1954, s. 346
↑Na nagrobku widnieje data 20 listopada. Te datę podaje także: Stanisław Łoza, Architekci i budowniczowie w Polsce, Warszawa 1954, s. 346
Przypisy
↑ abcWielka Encyklopedia PWN. Tom. 30. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 448. ISBN 83-01-14365-7.
↑Elżbieta Charazińska: Ogród Saski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 47. ISBN 83-01-00061-9.
↑Ludwik Hass: Sekta farmazonii warszawskiej : pierwsze stulecie wolnomularstwa w Warszawie (1721–1821). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1980, s. 164. ISBN 83-06-00239-3.
↑Bożena Wierzbicka: Gmachy i wnętrza sejmowe w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998, s. 121. ISBN 83-7059-285-6.
↑ abEncyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1023. ISBN 83-01-08836-2.
↑ abAndrzej Cereniewicz: Cmentarze ewangelickie w Warszawie. Przewodnik praktyczny. Warszawa: Wydawnictwo FotoArtPrint, 2011, s. 22. ISBN 978-83-931773-3-2.