Jan Rzeszowski (biskup krakowski)

W dzisiejszym świecie Jan Rzeszowski (biskup krakowski) stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na codzienne życie ludzi, wpływ na gospodarkę światową, czy też rolę w ewolucji technologii, Jan Rzeszowski (biskup krakowski) jest tematem, który nadal wywołuje debatę i analizy w różnych obszarach. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty i perspektywy Jan Rzeszowski (biskup krakowski), aby zapewnić kompleksowe i aktualne spojrzenie na ten temat, który jest dziś tak istotny.
Jan Rzeszowski
Herb duchownego
Data urodzenia

ok. 1411

Data śmierci

28 lutego 1488

Miejsce pochówku

bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie

Biskup krakowski
Okres sprawowania

1471-1488

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

1471

Sakra biskupia

21 stycznia 1472

Jan Rzeszowski (lub Jan z Rzeszowa herbu Półkozic ur. ok. 1411, zm. 28 lutego 1488) – podskarbi wielki koronny (1469-1471), wielkorządca i żupnik krakowski od 1471, biskup krakowski od 1471. Spowiednik Kazimierza Jagiellończyka.

Życiorys

Studiował w Akademii Krakowskiej. Przebywał na dworze Władysława Warneńczyka, uczestniczył w bitwie pod Warną w 1444. W 1453 przyjął święcenia kapłańskie, dwa lata później został kanonikiem krakowskim, w 1466 kanonikiem przemyskim, a w 1467 kanonikiem sandomierskim. Reprezentował kapitułę krakowską na soborze prowincjonalnym w Łęczycy w 1464. Od 1484 jako pierwszy biskup krakowski tytułował się księciem siewierskim. Przeprowadził dwa synody diecezjalne, wydał mszał dla diecezji krakowskiej, w dobrach biskupich zorganizował kopalnie metali. Za jego rządów w 1472 fundowano klasztor paulinów Na Skałce, a w 1481 kościół i klasztor św. Agnieszki (bernardynek) na Stradomiu (obecnie będący kościołem garnizonowym). W katedrze wawelskiej wybudował zakrystię i kaplicę św. Krzyża, gdzie został pochowany. Nie był lubiany przez kler a jego osobę gdy miał 60 lat opisano następująco: Postaci był miernej, skłonny do cholery, nosa ku końcu sinego, na twarzy chropowaty, do tego pedogryk.

Zobacz też

Przypisy

  1. Krzysztof Prokop, Poczet biskupów krakowskich. Kraków 1999, s. 111.
  2. Ludwik Łętowski, Katalog biskupów, prałatów i kanoników krakowskich. Kraków 1852, t.II, s. 32.
  3. Ludwik Łętowski, Katalog biskupów, prałatów i kanoników krakowskich. Kraków 1852, t.II, s. 35.

Linki zewnętrzne