Dziś Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna zyskał duże znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa, budząc zainteresowanie i uwagę wielu ludzi na całym świecie. Jego wpływ był tak znaczący, że wywołał niekończące się debaty, badania i analizy na temat jego wpływu na codzienne życie ludzi. Co więcej, Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna był przedmiotem licznych badań i badań mających na celu zrozumienie jego prawdziwego zakresu i możliwych długoterminowych konsekwencji. W tym artykule szczegółowo zbadamy zjawisko Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna, analizując jego najważniejsze aspekty i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Spółgłoska szczelinowa sycząca dziąsłowa dźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: .
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
jest to spółgłoska dziąsłowa – język kontaktuje się z dziąsłami, tworząc małą szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc tworzą charakterystyczny dla spółgłosek szczelinowych szum. W zależności od tego czy kontaktu dokonuje spodnia powierzchnia czy czubek języka, mowa o spółgłosce apikalnej lub laminalnej .
wiązadła głosowe drgają periodycznie, spółgłoska ta jest dźwięczna.
Terminologia
Spółgłoskę zalicza się do spółgłosek syczących, czyli sybilantów.
W niektórych językach występuje spółgłoska szczelinowa niesycząca dziąsłowa dźwięczna, pozbawiona odrębnego symbolu IPA, zapisywana , lub , kiedy zachodzi potrzeba rozróżnienia.
tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
jest to spółgłoska dziąsłowa – język kontaktuje się z dziąsłami, tworząc małą szczelinę. Szczelina ta jest na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc tworzą charakterystyczny dla spółgłosek szczelinowych szum. W zależności od tego czy kontaktu dokonuje górna powierzchnia czy czubek języka, mowa o spółgłosce apikalnej lub laminalnej.
wiązadła głosowe drgają periodycznie, spółgłoska ta jest dźwięczna
Przykłady
w języku islandzkim: þakið "dach". W tym języku zwykle jest to spółgłoska apikalna.